Η ''ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ'' ευωδιάζει όλα τα αρώματα της διαχρονικής μας ελληνικής γλώσσας. Οπως της Θάλασσας... Οπως της φωτιάς...
Παράλληλα αποπνέει τα Μυστήρια ενός Αποκρυφιστικού Λόγου όπως αυτός θα ''ψαλλόταν'' στα ιερά της Ελευσίνας, της Σαμοθράκης, των Δελφών, της Αιγύπτου των σπηλαίων της Νεκρής Θάλασσας, από Μελωδούς και Ιεροφάντες.

Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Λόγος αυτός της ''ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ'' είναι σημερινός ελεγειακός, τα δε αντικείμενά του σύγχρονα, απτά και γνωστά σε όλους. Θα αποτολμούσαμε να πούμε ότι το ποίημα ουσιαστικά είναι το κείμενο και το τυπικό μιάς μυστικής Θείας Λειτουργίας.
Γιατί μιλάει στον Αγνωστο Θεό όταν λέει: ''Στην 'Αβυσσο που άνοιξες πατώ/ απάνω σε σκοτάδια που σαλεύουν/ ψηφία απ΄ τον καπνό Σου μελετώ/ και γράφω με αλάτι σκοτεινό/ ρέκβιεμ για πύρινο πνευστό/ τον θρήνο που ακούω των Αγγέλων...''
Γιατί επικαλείται Γήινες Δυνάμεις όταν παρακαλεί: ''Ανεμοι, Ανεμοι ακοίμητοι/ την σιωπή σας λύστε/ φυσήξτε ρήματα αστρικά/ που σας ψιθύρισαν τα όρη/ και ακονίστε κεραυνούς/ και θύελλες χτενίστε!...''

Μέρος αδιαίρετο του ποιήματος είναι οι συγκλονιστικές εικόνες που εμπνεύσθηκε ο Κωνσταντίνος Κεσίδης οι οποίες ολοκληρώνουν το τέμπλο ενός Ναού που οικοδομείται με τον στίχο και την εικόνα...!