Μια ανθολογία κάνει αυτό που επιτάσσει το όνομά της: συλλέγει άνθη όλων των ειδών, πολύχρωμα, μικρά ή μεγάλα, ταπεινά ή φανταχτερά, και δημιουργεί μια τερπνή ανθοδέσμη. Είναι αποτέλεσμα κόπου, έρευνας, μελέτης και, κυρίως, αγάπης και η αγάπη είναι πάντα θέμα υποκειμενικών επιλογών.

Έτσι, η Ανθολογία Πορτογαλικής Ποίησης του Γιάννη Σουλιώτη δεν περιλαμβάνει μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά ποιήματα του πολύ αγαπητού στην Ελλάδα Fernando Pessoa και άλλων, σχεδόν εξίσου σπουδαίων της πορτογαλικής λογοτεχνίας, αλλά επίσης παρουσιάζει και Πορτογάλους ποιητές λιγότερο γνωστούς ή ακόμη και σχεδόν άγνωστους. Οι τελευταίοι δεν είναι οπωσδήποτε ήσσονες, απλώς δεν ευνοήθηκαν και πολύ από την εποχή τους.

Το καθαρά πορτογαλικό συναίσθημα της sαudαde, του καημού, της θλίψης και της απελπισίας, είναι η πηγή που έκανε να αναβλύσει στον κόσμο περισσότερη ποίηση από οποιαδήποτε άλλη πηγή έμπνευσης. Έτσι είναι οι Πορτογάλοι, ανάμεσα στην απελπισία και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας, ανάμεσα στο φόβο και το πείσμα να προχωρήσουν σε άγνωστες κατευθύνσεις.

Τα ποιήματα τούτης της Ανθολογίας κινούνται κυρίως γύρω απ' αυτό τον άξονα: προσεγγίζουν τις αμφιβολίες του ατόμου που διερωτάται σχετικά με την απρόσωπη συλλογική ζωή, τον πόνο, την αιωνιότητα του παρόντος και τη νοσταλγία.