Οι τελευταίες δύο δεκαετίες ανέδειξαν την Ελλάδα ως ένα σημαντικό πόλο έλξης αλλοδαπών μεταναστών από τρίτες, μη κοινοτικές, χώρες, σε αναζήτηση πολιτικής ασφάλειας και οικονομικών ευκαιριών. Την ίδια χρονική περίοδο, η αθρόα εισροή μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκάλεσε την επεξεργασία ενός αυστηρού νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά τη διέλευση των εξωτερικών συνόρων και την κυκλοφορία στον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο.

Με αφετηρία και γνώμονα τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, η Ελλάδα έχει σταδιακά αναπτύξει μεταναστευτική νομοθεσία και ειδικότερους κανόνες και διαδικασίες για την έγκριση της εισόδου πολιτών τρίτων χωρών. Σήμερα, το καθεστώς της εισόδου αλλοδαπών στην Ελλάδα διέπεται από κανόνες δικαίου διττής βάσης: πρώτον, το κοινοτικό κεκτημένο και δεύτερο, την εθνική νομοθεσία. Αντίστοιχα, οι θεωρήσεις εισόδου διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: α. τις ομοιόμορφες θεωρήσεις, γνωστές ως «θεωρήσεις Σένγκεν» και β. τις εθνικές θεωρήσεις. Οι προϋποθέσεις για τη χορήγησή τους καθορίζονται με λεπτομερείς κανόνες, ενώ παράλληλα ένας πλήρης διοικητικός μηχανισμός εξοπλισμένος με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό πεδίο, εξυπηρετεί τις ποικίλες και πολυάριθμες υλικές απαιτήσεις και τεχνικές εγγυήσεις για την έκδοσή τους.

Σε αυτό το πυκνό θεσμικό πλέγμα όρων, διαδικασιών και τεχνικών προδιαγραφών, η παρούσα μελέτη χρησιμεύει ως πυξίδα στην υπηρεσία τόσο των αρμόδιων εθνικών αρχών όσο και των ενδιαφερόμενων πολιτών, καθώς συγκεντρώνει, καταγράφει και αναλύει όλες τις επιμέρους διατάξεις που το συνθέτουν, από τη θέσπιση των όρων και της διαδικασίας υποβολής και εξέτασης της αίτησης για τη χορήγηση θεώρησης έως την έκδοση ή την απόρριψή της.