ΑΦΗΓΗΜΑ ΜΝΗΜΗΣ ΛΗΘΗΣ ΑΡΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

Το βιβλίο αφορά την πρώτη μεταπολεμική γενιά, ο συγγραφέας τα λέει όλα μαζί, πυκνή η γραφή. Μνήμες και ιστορήματα βίας και αυτοδικίας από την εποχή της ληστοκρατίας και των πολέμων, ο εμφύλιος, τα κρύα χρόνια που ανδρώθηκε η γενιά του, ο έρωτας που ξυπνάει και διεκδικεί, η επιβίωση. Μια προσέγγιση όσο γίνεται αισιόδοξη του ώριμου άντρα στο ποδηγετούμενο επάγγελμα του ένστολου, το πέρασμα από τη δικτατορία με καθαρή ματιά, χωρίς αναστολές ή δίβουλες, τρίβουλες αιτίες για απόκρυψη ή προβολή, τα πάθη σοβαρά ή επιφανειακά, πάντα όμως ανθρώπινα. Κραυγάζει κάθε τρεις και λίγο στην προσπάθειά του να προστατέψει ''τ' αμπέλια'', πάει να πει τα δικαιώματά του κάθε είδους, δηλαδή αυτά που συνθέτουν τη ζωή μας. Μια κατάθεση όπως λέμε "από ψυχής'', είναι φανερό πως γράφει αυτά που πάντα ήθελε να πει, δε νοιάζεται αν εκτίθεται ή και αν εκθέτει καμιά φορά, είναι, επίσης, φανερό πως δεν έχει για τίποτα και κανέναν κακή πρόθεση, όπως του 'ρχονταν έτσι τα 'γραψε, ίσως γι' αυτό η γλώσσα ρέει, είναι γλαφυρή, γοητεύει το κείμενο.

Στόχος του είναι να προσθέσει το λιθαράκι του στην κοινή μνήμη, τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί τον απελευθερώνουν από αναστολές και δεν κρύβει πλευρές των χαρακτήρων ή και γεγονότα που αλλιώτικα θα 'μεναν πίσω. Όπως γράφει στις ευχαριστίες του, πραγματικοί είναι από τους ήρωές του εκείνοι που οι αναγνώστες τους αναγνωρίζουν μεν αλλά είναι και ''....ωραίοι, γενναίοι και σημαντικοί...'' ενώ για τους υπόλοιπους θα πρέπει να ξανασκεφτούν μήπως κάνανε λάθος. Θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως μυθιστόρημα, προτίμησε το ''Αφήγημα Μνήμης, Λήθης άρα και Νοσταλγίας (Μύθων, Λόγου και Πράξεων)''. Τέτοιο είναι.