Μετά από πολύχρονη απουσία (Η ακακία της Ανδρομάχης, 1986), ο Πανάγος Πέππας επιστρέφει με το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του. Η συλλογή αποτελείται από δύο μικρές συνθέσεις, ''Η κόσμια μέρα'', ''Ο εθελοντισμός του βλέμματος'' και άλλα έξι μικρότερα ποιήματα.

Ο Πανάγος Πέππας παρατηρεί τον άνθρωπο και το περιβάλλον του, τη σχέση τους και την αλληλεπίδρασή τους. Σ' αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση μεθά απ' το θαύμα της ζωής, τα μυστήρια του κόσμου, την περιπέτεια της έκφρασης κι αναρωτιέται:
Είναι αυτό (το πρωινό) άραγε/ που μας σύρει άλλοτε σε μια διελκυστίνδα ανάμεσα/ στη γλώσσα και την ομιλία κι άλλοτε σε θαύμα/ κατορθωμένο στην αυλή μας που ξέφυγε στα ύψη/ ή είναι το πνεύμα της πρώτης άνοιξης που/ αστράφτει και δεν εκφυλίζεται;

Παράλληλα προβληματίζεται για την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων και την ανάγκη αντίδρασης:
Οι σκιές που βομβίζουν παράξενα κατατρώγουν/ τις γωνιές μας, η ομίχλη ανάμεσά μας είναι χρόνος παραιτημένος (...). Το βλέμμα όμως έχει κρυμμένα έπη/ στο θρήσκευμα της σιωπής.

Οι παράμετροι του φαινομένου της ύπαρξης που συγκροτούν την Ημερίδα (ή τη ''λέσχη των αισθήσεων'' αν θέλετε) είναι πολλές. Ακόμη και η φαντασία επιστρατεύεται για να δραπετεύσουμε για λίγο από τη σκληρή καθημερινότητα και, γιατί όχι, να συλλάβουμε με τον δικό του τρόπο ο καθένας ένα μέρος της άγνωστης διάστασης του κόσμου:
Να κάνεις μιαν υπόθεση και να την ακολουθείς/ (ένα ημίαιμο άστρο, ένα ηχόφως)/ ανοίγοντας δρόμο στη συγκυρία σαν άγγελος.