ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑΣ

''...Μέσα λοιπόν σ' αυτήν τη σύγχρονη οικογένεια που, όλο και πιο συχνά, απομένει ''μισή'' από διαζύγια, συμβιώσεις εκτός γάμου ή άγαμες μητέρες και μονογονεϊκές οικογένειες, μεγαλώνουν συνήθως τα μοναχικά παιδιά των διαμερισμάτων, σε πολυκατοικίες όπου οι γείτονες μπορεί και να μη λένε ούτε ''καλημέρα''. Αυτά τα μοναχικά παιδιά γεμίζουν την ανάγκη τους για επικοινωνία με άθλια τηλεοπτικά προγράμματα και λαμπερά, αλλά σαθρά και εκμαυλιστικά, πρότυπα. Είναι παιδιά των οποίων οι γονείς νοιάζονται για το σώμα τους και το μυαλό τους, και τα φορτώνουν συνήθως με ιδιαίτερα μαθήματα, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, γυμναστήρια, πιάνο, μπαλέτα και κολυμβητήρια, αλλά αφήνουν κλειστή και σιωπηλή την ψυχή τους...''.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις καίριες διαπιστώσεις της συγγραφέως σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Όμως, στο κείμενό της δεν περιορίζεται απλώς σε διαπιστώσεις και αναλύσεις. Με απλότητα, σαφήνεια και αμεσότητα, συχνά και με ζωντανά παραδείγματα, που πηγάζουν από τη μακροχρόνια συναναστροφή της με παιδιά διαφόρων ηλικιών, προχωρεί σε ουσιαστικές και εφαρμόσιμες στην καθημερινότητα προτάσεις, που μπορεί να βοηθήσουν σημαντικά στο ν' αποκτήσει η οικογενειακή ζωή την ποιότητα που αποζητούν με πραγματική λαχτάρα τα σημερινά παιδιά.