Παγιδευμένος στο μυστηριακό και στο αθέατο, ο ήρωάς μου μοιάζει να ζει σε μια κρυστάλλινη πραγματικότητα, σαν τα πλάσματα εκείνα τα εφήμερα, τα προορισμένα για ένα μόνο καλοκαίρι που ξέμειναν και ζούνε το φθινόπωρο που δεν είναι γι αυτά.
Είναι η ομορφιά ενός εξαγνιστικού έρωτα που θα τον οδηγήσει στο μαρτύριο της γνώσης. Και είναι ο νεκρός στρατιώτης που θα του δώσει την επίγνωση της ασημαντότητάς του. Εκείνος είναι μόνος. Να σημαδεύει τη σταυρική περιπέτεια του ανθρώπου πάνω στη γη. Τίμημα της απαγορευμένης γνώσης.
Με πλοηγό τα όνειρα, προσπάθησα να φτάσω στο άδυτο της ψυχής, να περάσω στην άλλη αλήθεια, στο ανεξήγητο.
Μια εμπειρία που κάνει το μυθιστόρημα εύθραυστο και γυμνό στα χέρια του αναγνώστη.»