''Καλά τα ρωσικά, καλά τα πιροσκί και οι βόλτες με τη Μάρω, καλές και οι τσιχλόφουσκες, μα πάνω απ' όλα η μουσική!'' σκεφτόταν ο Γατούλης.

Δεν πίστευε στην τύχη του. Τι ευτυχία να μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα της κυρίας Λελέ, όποτε του κάπνιζε. Κεραμιδόγατος και σπιτόγατος μαζί. Κι αυτό το πιάνο! Τι μαγικό όργανο! Τι μουσική! Δε χόρταινε ν' ακούει την κυρία Λελέ, που όταν έπαιζε πιάνο γινόταν, λες, κοριτσάκι, της έφευγαν μεμιάς οι πόνοι απ' τα χέρια και τα πόδια. Τα δάχτυλα της γλιστρούσαν στα πλήκτρα, πότε γρήγορα και δυνατά, κι άλλοτε πάλι σαν πούπουλο, σαν βελουδένιο χάδι. Κι όσο εκείνη έπαιζε, λικνιζόταν ο Γατούλης ρυθμικά, μαζί κι ο Ποντικούλης.