''... Ο Καμβύσης κάνει ποίηση και όχι παραποίηση. Από το φαινομενικά πεζολογικό ''Περίπτερο'' (σ.27) και το δεητικό ''Βραδινή προσευχή'' (σ.29), μέχρι τα παραδοσιακά σονέττα, όπως το μελαγχολικό ''Της πικρής ζωής'' (σ.52) και το πρωτοποριακό στη σύλληψη ''Τα μάτια των Αγιών" (σ.σ.56-57), ο Καμβύσης παραμένει μια αστείρευτη πηγή που δροσίζει τον κουρασμένο οδοιπόρο των αναγνώσεων. Είναι κρίμα που το ατονικό σύστημα αδικεί οπτικά την εικόνα των λέξεων, που και μόνες τους είναι ένα ζωγραφικό κόσμημα. (Σαράντος Καργάκος, ''Ο Τύπος της Κυριακής'')