''Αυτό το τραγούδι με στοίχειωνε τα τελευταία πενήντα χρόνια και υποθέτω ότι πάντα θα με στοιχειώνει. Όποτε το ακούω δενμπορώ να μη γυρίσω πίσω το κεφάλι μου, για να σιγουρευτώ ότι δεν με ακολουθεί κανείς, ή ότι δεν με παρακολουθεί κάποιος από τη σκοτεινή είσοδο ενός κτηρίου στην απέναντι πλευρά του δρόμου. ''I'm so young and you are so old''. Όλαμου ξανάρχονται στο νου. Η αποπνικτική ζέστη των προαστίων του Νότιου Λονδίνου στα μέσα του καλοκαιριού, τα μεγάλα σπίτια της δεκαετίας του 1930 με τις κόκκινες κεραμιδένιες σκεπές και τα γήπεδα του τένις, η ουδέτερη γλυκιά μυρωδιά των βρετανικών παμπ και τα μικρά αυτοκίνητα.

Και εκείνα τα πλάσματα που έτρεχαν στους δρόμους, σκοτεινά, αδηφάγα και ανελέητα.

Που κρέμονταν απ'τα ταβάνια και σκαρφάλωναν στους τοίχους.

Νομίζετε ότι ξέρετε για τους βρικόλακες;

Δεν ξέρετε την τύφλα σας για τους βρικόλακες.''