Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσεγγίσεις την ποίηση. Και είναι ακόμη δυσκολότερο να γράψεις γι' αυτήν και να την παρουσιάσεις στους αναγνώστες μιας εφημερίδας. Είναι ένα Σκοτεινό Πέρασμα, όπως είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής του Λουκά Αξελού, και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Κι όταν ο Αξελός γράφει:

Kλείνω τα μάτια μου
και σε νιώθω να κυλάς μέσα μου
υγρή σαν αίμα

είναι σαν να απευθύνεται στην ποίηση και στο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να γίνουμε συμμέτοχοι - ή μήπως συνένοχοι; - ώστε να την κατανοήσουμε. Όχι φυσικά ακολουθώντας το δρόμο της λογικής αλλά εκείνον της ψυχής.

Ψαχουλεύοντας πίσω από τις λέξεις ανακαλύπτεις πτυχές μυστηριακές. Συναντιέσαι με λυγμούς και πάθη, με νοσταλγία κι ανάσες που αντανακλούν τη μουσική, το ρυθμό της ποίησης. Κι όσο διαβάζεις τόσο αισθάνεσαι τις εσωτερικές δονήσεις σου να δυναμώνουν, αγωνιώδεις εκφράσεις της ψυχής που μπορεί και να υγραίνουν τα μάτια, που μπορεί και να σε ματώσουν, αλλά αυτό είναι η ποίηση: η δύναμη να ειπωθούν πράγματα που ο καθημερινός λόγος δεν μπορεί να εξωτερικεύσει.