Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος αναθρεμμένος με την κλασική παιδεία αφηγείται τις ιστορίες του περιγράφοντας τόσο σκληρά και κυνικά την πραγματικότητα, κι αδιαφορώντας για τους κανόνες της ποιητικής. Η πραγματικότητα προβάλλει μπροστά του στυγνή κι αμείλικτη και δίχως έλεος, δίχως αξίες και ηθικά στηρίγματα, παράλογη, εφιαλτική: εδώ πια δε χωράει μήτε η τραγωδία, μήτε η κωμωδία.

Ένας καινούργιος δρόμος ανοίγεται: η περιγραφή η πιο πιστή, η πιο κυνική, η πιο φυσική, ο ρεαλισμός. «Αφησε, σε παρακαλώ, αυτόν τον τραγικό τόνο, μην αστειεύεσαι και μίλα με φυσικότητα» συνιστά ο ίδιος ο Απουλήιος.

Να 'ξερε τάχα πως σ' αυτή τη φράση του, και σ' αυτό το βιβλίο όπου, με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, περιγράφεται ένας κόσμος κατοικημένος από φαντάσματα, ένας κόσμος όπου βασιλεύουν η τρέλα και ο παραλογισμός, διαγράφονται για πρώτη φορά οι ορίζοντες της σύγχρονης δυτικής πεζογραφίας μας, της πεζογραφίας του παραλόγου.

Τον Απουλήιο, στον καιρό του, τον κατηγόρησαν για μάγο· εμείς σήμερα σαν μάγο τον τιμούμε: ένα μάγο της γραφίδας.