O άνθρωπος ενώπιον του θανάτου είναι έργο ογκώδες, που καλύπτει μια ευρύτατη περίοδο, από τον 10ο ως τον 20ο αιώνα. H βασική υπόθεση εργασίας του Aries ήταν ότι η στάση του ανθρώπου ενώπιον του θανάτου δεν είναι σταθερή, όπως συχνά νομίζουμε, αλλά μεταβάλλεται με άλλες παραμέτρους της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Oύτε η μεταβολή, ωστόσο, ούτε ο ρυθμός της Iστορίας παραμένουν σταθερά.

H μελέτη ποικίλων πηγών οδηγεί τον Aries στο συμπέρασμα ότι, μετά από αιώνες φαινομενικής τουλάχιστον ακινησίας, στις αρχές του 20ου αιώνα η στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο αλλάζει δραματικά: ο θάνατος εξορίζεται από την καθημερινότητα και προσλαμβάνει ένα πρόσωπο άγριο, που ουδείς επιθυμεί να αντικρίσει.

Στον πρώτο τόμο (H εποχή των κοιμωμένων, μετάφραση Θεοδόσης Nικολαΐδης, Bιβλιοπωλείον της Eστίας 1997), ο Aries εξέταζε την μακρά εκείνη περίοδο που ξεκινάει με το ΄Aσμα του Pολάνδου, με την αυγή δηλαδή του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, και φτάνει ως την Aναγέννηση, κατά την οποία οι άνθρωποι ζούσαν συμφιλιωμένοι με το ήρεμο πρόσωπο του θανάτου.