Πώς γίνεται στα πλαίσια ενός γάμου ο αυνανισμός να αποτελεί την πιο εξαίσια, ραφινάτη τέχνη; Πώς είναι δυνατόν ένας άντρας να θεωρείται ανολοκλήρωτος πριν από το γάμο και τελειωμένος μετά απ' αυτόν; Γιατί όλοι συμφωνούν, πίσω από την πλάτη των νεονύμφων, πως ο γάμος βλάπτει σοβαρά την τσέπη, την υγεία και την ερωτική μας ζωή, μα αρνούνται να το παραδεχτούν δημοσίως; Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις, ένα είναι σίγουρο: τα παιδιά μας μεγαλώνουν με λάθος πρότυπα!

Μαθαίνουν στο happy end, αυτό που τα κάνει, χωρίς γαμήλια τελετή -με τις νυφούλες να καλπάζουν πάνω σε άλογο με νυφικό Ασλάνη- να νιώθουν αδύναμα, αθλητές χωρίς αναβολικά και... να μισούν τον τρίτο που παρεμβάλλεται ανάμεσα στους δύο που νυστάζουν... και που τους ξυπνάει!

Η ουσία, πάντως, είναι μία: οι παντρεμένοι μπορεί να έχουν ψυχή, παραμένουν όμως κακόγουστοι, επειδή όταν ζεις μέσα σε στάβλο, δεν μπορείς παρά να συμπεριφέρεσαι σαν φοράδα! Γι' αυτό, στις λεγεώνες των άνευρων ηθικολόγων, ας προτάξουμε τα στήθη (αν δεν είναι σιλικονάτα) ή καλύτερα: «Μια κλοτσιά στα πισινά θα ήταν μια έκτακτη αντίδραση», για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Μάνου Χατζηδάκη.