Αυτή η περιορισμένη επιλογή αξιοσημείωτων επεισοδίων αποκαλύπτει το στόχο του Μακιαβέλι: να επιμένει δηλαδή μερικές φορές στην περιφρόνηση της ιστορικής αλήθειας, στις ηρωικές και εξαιρετικές διαστάσεις του χαρακτήρα του, ώστε να συνδέσει μιαν "εποικοδομητική βιογραφία που τείνει στην ανεκδοτολογική και ψυχολογική προσωπογραφία", ένα "μικρό πολιτικο-στρατιωτικό μυθιστόρημα".

Η Ζωή του Καστρούτσο Καστρακάνι, αν γεννιέται ως πρότυπο ιστορικού ύφους, γεννιέται αμέσως μετά την Τέχνη του Πολέμου και ακολουθεί, μπορούμε να πούμε, το δρόμο που φέρνει στο κέντρο του ενδιαφέροντος του συγγραφέα το πρόβλημα της ανανέωσης της στρατιωτικής τέχνης· ήταν λοιπόν μια δημιουργία προορισμένη να ξαναβρεί στο παρελθόν ένα ιδεώδες ταίρι του πρίγκιπα-ηγεμόνα, να παρουσιάσει, με μια φαντασία που θέλησε να πάρει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός ιστορικού αφηγήματος, ως εμπνευσμένον αρχηγό αυτόν που ο Μακιαβέλι είχε επικαλεστεί στο συμπέρασμα του Ηγεμόνα και στον οποίον είχε δανείσει, στην Τέχνη του Πολέμου, τη φωνή του Φαμπρίτσιο Κολόνα.