Η πρώτη ιστορία αναφέρεται στην οικολογική καταστροφή του Θριασίου Πεδίου. Πρωταγωνιστής είναι ένα βατραχάκι μέσα στον μικρόκοσμο του περίγυρου, εκεί πέρα στον Σκαραμαγκά, κοντά στην Ελευσίνα, την πιο μολυσμένη -αλίμονο- περιοχή της Αττικής και της Ελλάδας.

Εκεί, κοντά στο Θριάσιο Πεδίο των αρχαίων, όπου η Δήμητρα ευλόγησε τα σπαρτά, "το τελευταίο βατραχάκι" μ' έναν γλάρο προσπαθούν να επιζήσουν μέσα στην κόλαση που έφτιαξε ο σύγχρονος άνθρωπος.

"Η ανεμώνα που έκλαιγε", πραγματεύεται τα θέματα της ρύπανσης, του νέφους, της αποξήρανσης των λιμνών, της οικοπεδοποίησης, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, της άναρχης τεχνολογικής και οικονομικής ανάπτυξης, καθώς και τον ρόλο των οικολογικών οργανώσεων.

Τρεις ακόμα καλογραμμένες οικολογικές ιστορίες συμπληρώνουν το βιβλίο.

Η συγγραφέας, που γνωρίζει πολύ καλά την ψυχολογία των παιδιών, εκφράζεται με τη γλώσσα της φαντασίας, του ονείρου αλλά και της πραγματικότητας. Μονάχα έτσι καταφέρνει να ανθρωποποιεί τα άψυχα, να τους εμφυσά ανθρώπινη σκέψη και γλώσσα, ν' ανασταίνει μέσα από τις σελίδες της τα δάκρυα και τα παράπονά τους για τους ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους κατέστρεψαν "τον περιβάλλοντα χώρον", μετατρέποντας τη γη από παράδεισο σε κόλαση. Γιατί "γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης, τη γρηγοράδα του ζαρκαδιού; πουλιούνται οι αμμουδιές, φράζονται με συρματοπλέγματα οι παραλίες, οι γιαλοί, οι λίμνες, τα δάση;"...

Σε όλες τις σελίδες του βιβλίου κυριαρχεί λεπτή ευαισθησία, ζωντανές εικόνες και φαντασία, με την οποία η συγγραφέας καταφέρνει ώστε ένα τόσο δύσκολο θέμα για παιδιά να γίνεται ελκυστικό κι ευχάριστο.