Το βιβλίο αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση την αντίληψη που επικρατεί ότι οι γυναίκες είναι σε κάθε περίπτωση πιο ευγενικές από τους άντρες, άποψη που υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας ου ασχολείται με το κοινωνικό φύλο και την ευγένεια.

Η συγγραφέας πραγματεύεται τις πολύπλοκες σχέσεις ανάμεσα στο κοινωνικό φύλο και την ευγένεια και υποστηρίζει πως, παρ όλο που υπάρχουν περιστάσεις κατά τις οποίες οι γυναίκες, προσαρμόζοντας τη συμπεριφορά τους σε στερεότυπα θηλυκότητας, φαίνεται να μιλούν με πιο ευγενικό τρόπο από ότι οι άντρες, ωστόσο πολλές φορές συμπεριφέρνονται το ίδιο αγενώς όσο και εκείνοι.

Το παρόν βιβλίο στοχεύει να αναδείξει πως η ευγένεια και η αγένεια είναι κατ ουσία κρίσεις για τις παρεμβάσεις του άλλου σε μια αλληλεπίδραση αλλά και κρίσεις για το άτομο αυτό εν γένει, και δεν συνιστούν απλές κατηγοριοποιήσεις συγκεκριμένων τρόπων ομιλίας.