Η τρίγλωσση αυτή έκδοση (ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά) περιλαμβάνει μια συνομιλία της επιμελήτριας της ελληνικής συμμετοχής Κατερίνας Κοσκινάς με τον Γιώργο Χατζημιχάλη, με θέμα το έργο του Νοσοκομείο αλλά και την ευρύτερη σχέση του με την Τέχνη, ένα κείμενο κριτικής παρουσίασης του έργου του Daniel Marzona («Το νοσοκομείο»), ένα κείμενο φιλοσοφικού στοχασμού του Σάββα Μιχαήλ («Collegium Nosocomium»), εργοβιογραφία του καλλιτέχνη και, τέλος, έγχρωμες φωτογραφίες που παρουσιάζουν λεπτομερώς τη συνολική εικόνα του έργου. Πρόκειται λοιπόν για την κατασκευή ενός κτιρίου (μεταμόρφωση του ελληνικού περίπτερου) με τέσσερις αίθουσες που παρουσιάζει, όπως υπογραμμίζει ο Daniel Marzona, όχι «ένα συνηθισμένο ή ένα συγκεκριμένο νοσοκομείο αλλά πως πρόκειται για έναν γενικό - και πολύ προσωπικό - στοχασμό για το θεσμό του νοσοκομείου αυτό καθαυτό».

Δύο σημαίες κυματίζουν στην κορυφή του κτιρίου, η μία έχει έναν Ερυθρό Σταυρό, η άλλη μια Ερυθρά Ημισέληνο. Στο κέντρο της κύριας αίθουσας, υπάρχει το ομοίωμα ενός νοσοκομειακού Κτιρίου. Πρόκειται για μια ορθογώνια κατασκευή από εφτά οριζόντιες και εφτά κάθετες σειρές νοσοκομειακών διαδρόμων-προθαλάμων (14 τετράγωνοι σωλήνες αλουμινίου (11 x 11 x 300εκ.), 125 φιγούρες ανθρώπων, χυτευμένες σε ορείχαλκο, ύψους 5εκ., σιδερένια βάση 140x280x280εκ., 163 κομμάτια πλεξιγκλάς διαφόρων διαστάσεων), που έχει ως φόντο ένα μεγάλο πίνακα, την Κάτοψη του κτιρίου (ακρυλικό σε μουσαμά 350x510εκ.). Στις δύο παράπλευρες αίθουσες, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με την προβολή 9 μεγάλων διαφανειών στους τοίχους (Η θέα από τα παράθυρα), ενώ στο τετάρτο δωμάτιο με τις σκόρπιες αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής ενός ανθρώπου (Μια στιγμή στο μυαλό του κυρίου Α.Κ. - προβολή video 58 δευτερολέπτων.

«Το Νοσοκομείο είναι έργο ενός ζωγράφου, λέει ο δημιουργός του Γιώργος Χατζημιχάλης στην Κατερίνα Κοσκινά. Ένα μεγάλων διαστάσεων ζωγραφικό έργο, Η Κάτοψη του Κτιρίου, που αποτελεί και τη δεύτερη ενότητα του Νοσοκομείου πρωταγωνιστεί και μαζί με τις υπόλοιπες ενότητες ολοκληρώνει τις εικόνες που εγώ χρειάζομαι να δμιουργήσω για να καταλάβουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα δούνε το έργο αυτό, αυτό το οποίο εγώ θέλω να διηγηθώ.

Ο κόσμος μας είναι πολύπλοκος και αυτήν την πολυπλοκότητα κανείς πρέπει να τη δει και να την ερμηνεύσει σε διάφορα επίπεδα. Αυτά τα επίπεδα όμως δεν είναι κρυφά, δεν είναι επίπεδα μιας τεράστιας παιδείας και μόρφωσης για να τα ανακαλύψεις. Είναι επίπεδα ορατά και απευθύνονται στον ορατό, αισθητικό και νοηματικό μας κόσμο, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να τα δει.