«...Στην αρχή ένιωσε θυμό, που έσβησε όμως σχεδόν στη γέννησή του. Και έπειτα ένιωσε ένα άλλο συναίσθημα. Αυτό το ανόητο πάθος, που την οδήγησε μόνο σε προβλήματα και στη λύπη που ένιωσε όταν ο γάμος της διαλύθηκε, αλλά τώρα επέστρεφε για να τη στοιχειώσει. Τα μπράτσα του ήταν στιβαρά και το φιλί του τρομαχτικό και τρυφερό. Για μια στιγμή ανατρίχιασε συγκλονισμένη από την άγρια ευχαρίστηση που άναψε χωρίς προειδοποίηση. Οι γυναίκες μερικές φορές μετάνιωσαν για τέτοιες στιγμές· και υπενθύμισε στον εαυτό της ότι το πάθος ήταν μια αυταπάτη, που η φύση είχε εφεύρει για να παγιδεύει τους πολύ νεαρούς ή τους πολύ ανόητους. Δεν ήταν ούτε κοριτσάκι ούτε ανόητη. Ήταν μια γυναίκα με λογικό, πρακτικό μυαλό. Απομακρύνθηκε από το συνταγματάρχη και του χαμογέλασε γαλήνια. Ήταν φανερό ότι το φιλί τον είχε συγκλονίσει....»