''Μάλιστα κύριοι, δυστυχώς!'' συνέχισε ο διευθυντής. ''Όσοι οραματίζονται την υποδούλωση της ελεύθερης συνείδησης, δε θέλουν να γίνουν δικτάτορες, βασιζόμενοι στη δύναμη και στο χρήμα, ούτε βασιλιάδες, στηριζόμενοι στις λαμπερές και πολύχρωμες εικόνες των σύγχρονων παραμυθιών. Θέλουν να γίνουν Θεοί, δημιουργώντας μια σύγχρονη γη της επαγγελίας, περίτεχνα σκηνοθετημένη, που θα φαντάζουν όλα εκ των προτέρων τακτοποιημένα. Μια κοινωνία στην οποία θα λείπει, όμως, η αντίθεση, η τυχαία εναλλαγή, η έκπληξη του απροσδόκητου, το ρίσκο της επιλογής. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα μονοδιάστατο ''παράδεισο'', χωρίς ανήσυχα πνεύματα, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς ανατροπές με μόνη υποχρέωση των ανθρώπων να υπάρχουν, να δουλεύουν, να μη θυμούνται, να μη γνωρίζουν, να μην αντιδρούν.

Οι άνθρωποι δε θα έχουν τη δυνατότητα να αυτοελέγχονται, θα χάσουν το προνόμιο της συνειδητής επιλογής, της κριτικής, το δικαίωμα να κάνουν συνειδητά λάθη, ακόμα και συνειδητά εγκλήματα. Θα χάσουν αυτό που με τόση γλαφυρότητα αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, όταν μιλάει για το απαγορευμένο μήλο, που έφαγαν ο Αδάμ και η Εύα και απέκτησαν συνείδηση του καλού, του κακού, της αρχής, του τέλους, του πειρασμού, της αμφισβήτησης''...