Γιατί κανείς δεν ξέρει πού θα τον οδηγήσει ο αυτοσαρκασμός. Κανείς δεν μπορεί, ίσως ποτέ, να μάθει πού θα τον ξεβράσει η θάλασσα του πάθους.
Αλλά ούτε κι αυτό μπορεί να έχει, εντέλει, σημασία.

Γιατί απλούστατα η αλήθεια μπορεί να μη είναι εκεί έξω, αλλά σ' ένα δωμάτιο βρόμικο, ζέχνον, με άπλυτα ρούχα και ποτήρια ένα γύρω, με μια μάνα που μαγειρεύει γίδα βραστή κι έναν πατέρα που ρίχνει ζαριές στο καφενείο.
Και πού και πού όλοι αυτοί κλέβουν λίγο τους συμπαίκτες τους.
Η τους αφήνουν να κερδίσουν μια φορά στο τόσο, έστω κι αν μετά δεν θα 'χουν ούτε μια λέξη να τους πουν, ένα μπράβο, βρε αδερφέ...