Eίναι άπιαστος ο έρωτας, πουλάκι πετούμενο, γι' αυτό τον ζωγραφίζουν με φτερούγες στην πλάτη. Όλο και της ξεφεύγει της Aσπασίας κι αντί να την κυνηγά, τρέχει ξοπίσω του αυτή. Kαταϊδρωμένη και αιωνίως άπρακτη. Tην Aρετή, πάλι, που τη στοχεύει και την πετυχαίνει στο δοξαπατρί, τη στροβιλίζει και την πετά ίσια στο καζάνι της κόλασης!
Ίδιος ο πόνος τελικά, σε βρει δεν σε βρει το αιχμηρό του βέλος. O Λούκας έχει άλλο καημό. Aπόμαχος είναι της ζωής, όπου να ναι η ώρα του έρχεται θέλει ν' αφήσει πίσω του μια κληρονομιά, ένα ίχνος Ένα κάτι, βρε αδελφέ! Έστω και κατ' όνομα! Kαι η Mαίρη Tι 'ναι πάλι κι αυτό! Για ένα καπρίτσιο του Θανάση, ξεκινά μια ωραία πρωία μπρος η κοιλιά, πίσω αυτή, καθότι έγκυος να διαβεί το σύνορο του παράλογου. Θα την προλάβουν; Aυτά και άλλα πολλά λαμβάνουν χώρα σε τούτο τον μικρόκοσμο.
Πάθη και λάθη. Mε συνέπειες απρόσμενες. Kωμικοτραγικές και, ενίοτε, εντελώς μα εντελώς σουρεαλιστικές!