Η μονογραφία αναφέρεται στα περιουσιακά ωφελήματα που σύμφωνα με το βυζαντινό δίκαιο αποκτούν ο επιζών ή η επιζώσα σύζυγος από την εξ αδιαθέτου κληρονομία του συντρόφου τους. Μέσα από τη νομοθεσία και τη σχετική με το θέμα βυζαντινή νομολογία αναδεικνύονται και περιγράφονται καθένα από τα επιμέρους κέρδη αυτά, αναλύεται η νομική τους φύση και διερευνάται ειδικότερα αν και κατά πόσο θεμελιώνεται ή όχι υπέρ του δικαιούχου ένα εκ του νόμου απονεμόμενο κληρονομικό δικαίωμα γενικότερης ισχύος, ανάλογο με εκείνο που προβλέπουν τα άρθρα 1820 και 1821 του Αστικού Κώδικα.

Μέσα από την παραπάνω έρευνα επιχειρείται μία απάντηση στο ερώτημα αν και κατά πόσον το εξ αδιαθέτου κληρονομικό δικαίωμα του επιζώντος συζύγου του σύγχρονου ελληνικού δικαίου αντλεί ή όχι τις ιστορικές του καταβολές από το αντίστοιχο δίκαιο της βυζαντινής αυτοκρατορίας.