«Το σπίτι όπου κατοικούσε η οικογένεια Ροδοκανάκη στην Πλάκα, ήταν ένα διόρωφο τούρκικο κτίσμα με χαγιάτι και ψηλές κολώνες, και στην αυλή του είχε ψηφιδωτό με βότσαλα της θάλασσας. Το μισό ισόγειο ήταν καφενείο, και τα απογεύματα γέμιζε από άντρες που κάπνιζαν ναργιλέδες και παίζανε χαρτιά.

Από τις μισόκλειστες γρίλιες ο μικρός Πλωτίνος άκουγε τα πρωϊνά τις φωνές και τους καυγάδες των πρώτων μαθητών που τσακώνονταν στους γεμάτους σκόνη δρόμους της Αθήνας. Τρέχανε κυλώντας τα τσέρκια, ρίχνανε με μαεστρία τις σβούρες και τραγουδούσαν: «Είμαι άσσος εις την σβούρα, στα μαθήματα κουμπούρα». 'Αμαξες πέρναγαν και κάρα που έκαναν τις μεταφορές. Τις βροχερές μέρες εμφανίζονταν οι Μαλτέζοι, που πληρώνονταν για να μεταφέρουν τις γυναίκες στους ώμους τους - οι κυρίες δεν μπορούσαν να περπατήσουν στα πνιγμένα από λάσπη σοκάκια της γειτονιάς».