Πρόκειται για μια μελέτη σύγκρισης ορισμένων σκηνών πάθους, όπως αυτό εξελίσσεται στο τραγικό θέατρο, κυρίως στο θέατρο του Αισχύλου και του Ευριπίδη, και οχι τόσο του Σοφοκλή, ο οποίος απέφευγε τα μεγάλα σκηνικά τεχνάσματα.

Μέσα από αυτή τη σύγκριση διαφαίνεται η πορεία της ίδιας της δομής σκέψης και φιλοσοφίας , της εποχής του κάθε ποιητή.

Από τον Αισχύλο ως τους επερχόμενους βλέπουμε να εμφανίζεται το είδος της μεγαλοπρεπούς ενορχήστρωσης, που αναμειγνύει τις ανθρώπινες ενέργειες με την επέμβαση των θεών : ο Αισχύλος ενδιαφέρεται κυρίως για τη σύγκρουση, τη δράση, την ένταση του άγχους, όπου αναδεικνύονται δυνάμεις ανώτερες απο τον άνθρωπο, ενώ οι ατομικοί χαρακτήρες σβήνουν,φαίνονται δευτερεύοντες.

Εμποτισμένο με το πνέυμα των σοφιστών, το θέατρο του Ευριπίδη, φέρνει το νέο μύνημα : οτι στην ανθρώπινη δυστυχία δεν μετράνε παρά τα προσωπικά συναισθήματα και ο οίκτος υπερέχει του φόβου.