«Οι θεατές, έχοντας την εντύπωση ότι εξέφραζαν τις δικές τους κατασταλαγμένες απόψεις, παπαγάλιζαν συνθήματα και συζητούσαν ψευδοζητήματα με τα οποία τους βομβάρδιζαν καθημερινά τα ΜΜΕ, και, όπως συμβαίνει σε οποιοδήποτε άλλο θεαματικό άθλημα, "υποστήριζαν" υπάκουα την εθνική ομάδα στην έρημο ζητωκραυγάζοντας υπέρ της.

Κοινωνικά και ψυχολογικά καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι ελκύονται από θεάματα βίαιων συγκρούσεων, τα οποία επιτρέπουν στις συσσωρευμένες διαψεύσεις τους να εκρήγνυνται σε κοινωνικά επιτρεπτούς οργασμούς συλλογικής υπερηφάνειας και μίσους.

Μην επιτυγχάνοντας κάτι σημαντικό στην εργασία ή στον ελεύθερο χρόνο τους, συμμετέχουν αντισταθμιστικά σε στρατιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες έχουν απτά και αναμφισβήτητα αποτελέσματα.

Στερημένοι από την αυθεντική κοινότητα, συναρπάζονται από την αίσθηση ότι μοιράζονται έναν κοινό σκοπό, έστω κι αν αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον της αντιμετώπισης κάποιου κοινού εχθρού, αντιδρώντας με οργή εναντίον οποιουδήποτε διαψεύδει την εικόνα της πατριωτικής ομοψυχίας.»