ΜΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ 1830-1850

Ο συγγραφέας, αναλύοντας διεξοδικά τα πέντε δραματικά έργα του Παναγιώτη Σούτσου (Ο Οδοιπόρος, Ο Μεσσίας, Ο 'Αγνωστος, Γεώργιος Καραϊσκάκης και Ευθύμιος Βλαχάβας), αποδεικνύει ότι αποτελούν την πιο ακραία έκφανση του Ελληνικού Ρομαντισμού στο χρονικό διάστημα 1830-1850, καταρρίπτοντας έτσι τη μέχρι τώρα ισχύουσα άποψη, που ήθελε τον Ιωάννη Ζαμπέλιο ως τον κύριο εκφραστή του Ελληνικού Ρομαντισμού εκείνης της περιόδου.

Η λεπτομερής ανάλυση των δυσεύρετων δραματικών κειμένων του Παναγιώτη Σούτσου πετυχαίνει επιπρόσθετα και την προβολή όλων εκείνων των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ρομαντικής δραματογραφίας, η οποία έμεινε σχεδόν ως σήμερα παρεξηγημένη από τους κριτικούς, αφού δε δεσμεύτηκε από τις αισθητικές νόρμες της κλασικίζουσας δραματουργίας ή του γαλλικού αστικού Ρεαλισμού.

Ο τίτλος του βιβλίου παραπέμπει στη γνωστή (ανώνυμα δημοσιευμένη) σκωπτική απάντηση του Κων. Ασώπιου, Τα Σούτσεια, ήτοι ο Κύριος Παναγιώτης Σούτσος εν γραμ-ματικοίς, εν φιλολόγοις, εν σχολάρχαις, εν μετρικοίς και εν ποιηταίς εξεταζόμενος, Αθήνα 1853, στο μανιφέστο του Σούτσου, Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου ή Ανάστασις της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων, Αθήνα 1853, όπου ο συγγραφέας κάνει μια αφελή και μεγαλόστομη προσπάθεια να εμφανίσει τον εαυτό του ως Κοραή της αρχαΐζουσας. Μολοντούτο, η διακειμενική αναφορά του τίτλου αυτού του τόμου δεν έχει καθόλου σατιρική χροιά, αλλά παραπέμπει με σαφήνεια στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ολοκλήρωσης του δραματικού έργου του Σούτσου.