Η μεγάλη περιπέτεια της αριστεράς στην Ευρώπη είναι ακόμη στα σπάργανα. Μόνο που για να γίνει μια δημιουργική περιπέτεια, μια περιπέτεια με οράματα και ελπίδες, δεν πρέπει να στηρίζεται σε βερμπαλισμούς και άλματα στο κενό. Η ιστορική μνήμη και η αίσθηση του παρόντος είναι αναγκαίες. Οι αόριστες και συχνά αυθαίρετες επικλήσεις για το νέο όχι μόνο επιτείνουν την κρίση ταυτότητας, αλλά, ταυτόχρονα, δημιουργούν νέα χαρακώματα και εσωστρέφειες. Η περιπέτεια της δημοκρατικής αριστεράς σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τη μετεξέλιξή της σε μια νεοφιλελεύθερη καρικατούρα.

Εάν η αριστερά είναι η δύναμη ελπίδας που θα δώσει πειστικές απαντήσεις στην ανάλγητη κοινωνική και οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, καλείται, ταυτόχρονα, ξεπερνώντας την οικονομίστικη αντίληψη του παρελθόντος, να εντάξει στη δράση της τον πλούτο όλων εκείνων των σκέψεων και δράσεων που αφορούν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό. Να ξαναφέρει τον άνθρωπο και την καθημερινή του ζωή στην επικαιρότητα και να αντιπαρατεθεί στη μαζική κουλτούρα της μεταβιομηχανικής εποχής...