Η λέξη <<αισθηματικός>> ήταν μια λέξη της μόδας στο Λονδίνο της εποχής εκείνης, με αποτέλεσμα η χρήση της να φτάνει σε άκρα, όπως <<αισθηματικό>> γεύμα ή <<αισθηματικός>> περίπατος. Και ο Στέρν, υιοθετώντας την, θέλησε να την κοροιδέψει, όπως έκανε και σε τόσα άλλα, μόνο που, και σ' αυτήν την περίπτωση, κατέληξε και πάλι να κυριολεκτήσει. Γιατί δεν πρόκειται για ταξιδιωτικό ημερολόγιο, ούτε ακριβώς για μυθιστόρημα, παρόλο που συνδυάζει στοιχεία και από τα δύο είδη.

Ο Στέρν, παίζοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο του Γιόρικ, ταξιδεύει, σε μια ξαφνική παρόρμηση, για ν'' ανακαλύψει την ανθρώπινη ψυχή και μαζί τη δική του. Και σε όλο αυτό το ταξίδι, τα συγκινησιακά ξεσπάσματα εναλλάσσονται με την ειρωνεία, η αθωότητα με την πονηριά, η κοσμιότητα με την λαγνεία, έτσι ώστε ποτέ να μήν ξέρεις ποια όψη του νομίσματος βλέπεις, να είσαι πάντα καχύπτοτος και επιφυλακτικός απέναντι στην επιφάνεια του κειμένου και να προσπαθείς να διακρίνεις τα κρυμμένα νοήματα.

Είναι ένα βιβλίο χωρίς πλοκή, όπου ο αφηγητής - ο Γιόρικ με τις δύο όψεις, ο γελωτοποιός του βασιλιά της Δανίας και ο ιερέας Στερν, που υιοθέτησε το ψευδώνυμο Γιόρικ για να εκδώσει τα κηρύγματά του - αφήνεται να παρασυρθεί από την αφήγηση χωρίς κανένα σχέδιο και ξεστρατίζει σε κάθε στροφή μόνο και μόνο για την απόλαυση της ιστορίας.