Ο Χρήστος Χρηστοβασίλης δεν ξέρω τι ήταν περισσότερο: λόγιος ή αρματωλός. Ενσάρκωνε έναν αετίσιο θρύλο σε γιγαντιαία ανθρώπινη μορφή, με τη γαμψή μύτη και τα ορθωμένα μουστάκια του, και ανήκε στη χορεία των Ελλήνων που υπηρέτησαν και με την πένα και με την πάλλα την ιδέα της Πατρίδας των.

Υπήρξε ποιητής με όλη την ευρύτερη σημασία της λέξεως, αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σ' εκείνο που πίστευε. Γιαννιώτης, έως το κόκκαλο, περπατούσε λυγιστός στους δρόμους της πρωτευούσης σα να φορούσε τουζουλούκια και φέρμελη. Τεχνίτης με ταλέντο και μόρφωση, έφτιαχνε με το λόγο καλοδουλεμένα τζοβαΐρια, ασημικά, πόρπες και σκουλαρήκια. Μ' απάνω απ' όλα του άρεσε να κεντάει λαβές για γιαταγάνια και κοντάκια καρυοφιλιών. Αυτό ήταν το έργο του. Περασμένα πράγματα βέβαια, παληά, μα, για αυτό ακριβώς, κατ' ευθείαν για τη βιτρίνα των σεπτών κειμηλίων μας.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΒΕΡΓΗΣ