Η δίκη της «17 Νοέμβρη» δεν υπήρξε απλώς ένα μεγάλο δικαστικό γεγονός. Προσφέροντας την ευκαιρία να προβληθεί και, ιδίως, να νομιμοποιηθεί, η διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, επιθυμία μετάβασης σε μια δημοκρατία με λιγότερη βία και φόβο, δίνοντας τη δυνατότητα μιας συλλογικής απελευθέρωσης από την ιδεοληψία της βίας, αποτέλεσε ένα είδος δεύτερης ενηλικίωσης της δημοκρατίας μας.

Το ανά χείρας χρονικό της πολύμηνης δίκης, επιχειρεί τόσο να αποτιμήσει τη δικαστική διαδικασία, όσο και να αναδείξει τη λειτουργία της δικαζόμενης οργάνωσης.

Απευθυνόμενο στον απροκατάληπτο, νηφάλιο και ενεργό πολίτη, αποσκοπεί, κυρίως, να υπογραμμίσει ότι τίποτα σε μια δημοκρατία δεν δικαιολογεί την οργανωμένη και τυφλή βία, λιγότερο δε από όλα η διάθεση, ή ακόμη και η ανάγκη, να πολεμήσει κανείς τις πολλές και υπαρκτές αδυναμίες της.