Σε αυτό το βιβλίο, ο Νίκος Μούσης εξηγεί πως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Έξι εξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση εικοσιπέντε κρατών μελών, τη μεγαλύτερη εμπορική δύναμη με το ισχυρότερο νόμισμα του κόσμου. Επισημαίνει τις αδυναμίες της Ένωσης, όπως κυρίως την άγνοια των πολιτών για τις αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και την ανυπαρξία κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Για την επίτευξη του τελευταίου στόχου, ο συγγραφεύς επισημαίνει την ανάγκη ενός πραγματικά δημοκρατικού και προοδευτικού Συντάγματος. Πρέπει να αποφευχθεί το σφάλμα που οδήγησε στο θάνατο το πρώτο σχέδιο Συντάγματος - η ομοφωνία για την έγκρισή του - και να προστεθεί κάτι που έλειπε από αυτό το σχέδιο - η κοινή εξωτερική πολιτική.

Με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μπορεί να συγκληθεί μια Συντακτική Συνέλευση εκλεγμένη από τους λαούς της Ευρώπης. Αν η πλειοψηφία της Συνέλευσης είναι ευρωφιλική - πράγμα πολύ πιθανό δεδομένου ότι σχεδόν όλοι οι λαοί της Ευρώπης επιθυμούν την πολιτική ένωση - τότε η Συνέλευση μπορεί να συντάξει ένα σχέδιο Συντάγματος, το οποίο θα προβλέπει μια αληθινά κοινή εξωτερική πολιτική και τη θέση σε ισχύ αυτού του Συντάγματος από τους λαούς που το θέλουν. Με ενιαίο δημοψήφισμα, κάθε λαός της Ένωσης θα δηλώσει αν θέλει αυτή να γίνει πολιτική υπερδύναμη, αν θέλει να παραμείνει ως έχει ή αν θέλει να αποσχισθεί η χώρα του από την Ένωση.

Οι λαοί που το θέλουν θα μπορέσουν έτσι να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση πολιτική υπερδύναμη. Οι λαοί αυτοί θα είναι ασφαλώς εκείνοι που κατέχουν ήδη το ευρώ και εκείνοι που θέλουν να το αποκτήσουν. Τα κράτη που δεν θέλουν ούτε τη νομισματική ούτε την πολιτική ολοκλήρωση, μπορεί να ενταχθούν στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο και επομένως να έχουν στενές οικονομικές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να την εμποδίζουν να έχει εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη από εκείνη των ΗΠΑ.