Ο Κάλβιν είναι ένα πανέξυπνο, ονειροπόλο,σκανδαλιάρικο και δυναμικό εξάχρονο πιτσιρίκι,που θα ξυπνήσει τα ζόρικο παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.Παρέα με τον άγριο τιγράκο Χομπς ανακαλύπτουν την εύθυμη πλευρά της ζωής μέσα από τις καθημερινές τους περιπέτειες.
Ελάχιστες πηγές χιούμορ είναι τόσο αστείρευτες όσο το μυαλό ενός παιδιού. Οι περσσότεροι σκιτσογράφοι, που έτσι κι αλλιώς δανείζονται το παιδικόο ύφος, το γνωρίζουν αυτό όταν όμως επιχειρούν να αποδόσουντη βαβούρα τωνν μικρών παιδιών,σχεδόν πάντα καταφεύγουν αναίσχυντα στην εύκολη λύση και δε δημιουργούν αναγνωρίσιμους παιδικούς χαρακτήρες, αλλά μικρογραφίες ενοχλητικών εξυπνακηδών. Από την άποψη αυτή , ο Μπιλ Γουότερσον αποδεικνύεται τόσο απρόβλεπτος 'σο τα σκανταλιάρικα δημιουργήματα του, ο Κάλβιν καιι ο Χομπς. Ο Γ ουότερσον καταγράφει σαν ρεπόρτερ αυτά ακριβώς που συμβαίνουν - τη ζωή των μικρών παιδιών όπως είναι στη παραγματικότητα, με τα διαρκώς μεταβαλλόμενα πλαίσια αναφοράς. Όποιος έχει ζήσει από κοντά ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ σχετική. Η έκφραση αυτού που ο ενήλικας γνωρίζει πως είναι ψέμα μπορεί κάλλιστα ν αντανακλά μια βαθύτερη πεποίθηση του παιδιού, τουλάχιστον τη στογμή που ξεφουρνίζεται. Τ ο φανταστικό είναι τόσο προσιτό και στοιχειοθετείται με τέτοια δύναμη και συχνότητα, που οι αρνητίκα προδιατεθειμένοι γονείς, όπως του Κάλβιν, συμπεραίνουν ότι το παιδί προσπαθεί να τους χειραγωγήσει, ενώ η αλήθεια είναι πολύ πιο τρομακτική: δεν αντιλαμβάνεται σαν κάτι υπαρκτό. Το παιδί είναι ταυτόχρονα βασιλιάς και φρουρός αυτού του βασιλείου καιμπορεί να είναι ιδιαίτερα επιλεκτικός στις παρέες του. Φυσικά αυτή η αποκλειστικότητα προκαλεί πολλούς ενήλικες να επιχειρήσουν να αποκτήσουν την παιδική ικανότητα να θεωρούνται σπουδαία τα ευτελή - ουσιαστικά να επαναφέρουν κάτι που είναι οριστικά χαμένο. Κάποιοι φτάνουν στο απελπιστικό σημείο να κάνουν πράγματα που αργότερα θα τους οδηγήσουν στο ψυχιατρείο. Εμείς οι υπόλοιποι, πιο συνετοί, διαβάζουμε τις περιπέτειες του Κάλβιν και του Χομπς.