"Η φωνή", "Η μουσική", τα "σημεία" του έρωτα, αλλά και η "Ικαρία", οι "Έλληνες", το "Βασιλόπουλο το εύμορφο", οι "από βάθος εραστές" είναι μερικές από τις έννοιες-τίτλους ποιημάτων που ανήκουν στην Μαύρη Θάλασσα, το τελευταίο ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Κυρτζάκη. Στις χωρίς οξυγόνο ζώνες του βυθού αυτής της θάλασσας, σ' αυτό τον τόπο της διαφοράς, η ζωή είναι αιφνίδια και ο λόγος της αναδύεται σχεδόν μεταφυσικά στο φως. Το σώμα και η ψυχή, στις σημαντικές απολήξεις τους, τις αφανισμένες από το αμείλικτο της πραγματικότητας που συνεχώς συνιστά και επιβάλλει η χρηστικότητα που διέπει τον ανθρώπινο βίο, είναι οι δύο βασικοί άξονες που διατρέχουν τα δεκαπέντε ποιήματα του βιβλίου. Το ακυρωμένο σώμα στο "Βασιλόπουλο το εύμορφο", το πρώτο ποίημα, ταυτίζεται με τους ακυρωμένους τόπους και τις αφανισμένες ζωές, υπερασπίζεται σθεναρά το τελευταίο ποίημα του βιβλίου "Υπέρ ψυχής".

Με γλώσσα που συνειδητά χρησιμοποιεί πολλούς δρόμους προκειμένου να αποφύγει την τρομοκρατία του νοήματος και με λόγο απολύτως προσωπικό, η Μαύρη Θάλασσα θέλει να μιλήσει μιαν άλλη καθημερινότητα, αυτή των αισθημάτων. Ο έρωτας που συμβαίνει ανεπαισθήτως, ο θάνατος που καταργείται ανεπαισθήτως, η αγιότητα του αμαρτωλού σώματος, το αμαρτημένο σώμα της ψυχής, ο θρίαμβος του αισθήματος και η ζωογόνα πνοή του είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, κάποιες από τις σημασίες που παρακολουθούν όλα τα ποιήματα ανεξαρτήτως θέματος. Αφηγηματικά τα περισσότερα, κλείνουν το μάτι στην "γλώσσα την αμίλητη" και υποκύπτουν στην απελπισία του πάθους της ζωής.