Στάθηκε κάμποση ώρα έτσι σκυμμένος πάνω από τη γυναίκα του λοχαγού. Ύστερα πιάστηκε από το περβάζι του παραθύρου για να στηριχτεί και με πολύ αργές κινήσεις κάθισε ανακούρκουδα πάνω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι. Ισορρόπησε πάνω στα φαρδιά του πέλματα, κρατώντας ολόισια την πλάτη του και ακουμπώντας τα δυνατά αλλά λεπτά του χέρια στα γόνατα.

Τα μάτια του ήταν ολοστρόγγυλα σαν κεχριμπαρένια κουμπιά και τα μαλλιά του έπεφταν ατίθασα, ανακατωμένα στο μέτωπό του.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το πρόσωπο του στρατιώτη Ουίλιαμς φωτιζόταν απ' αυτή την ξαφνική ευτυχία, κανείς όμως δεν το είχε δει ως τώρα. Γιατί αν το έβλεπαν σε μια τέτοια στιγμή δε θα το γλίτωνε το στρατοδικείο.