Ο ΓΛΑΡΟΣ

Σαν ξωτικό με φωσφορίζοντα μαλλιά
στο μαύρο της νύχτας
λόγια ακατάληπτα
ζυγιάζει χέρια και μάτια πάνω στον κάδο
πότε η βουτιά γρήγορη πότε αργή
μη χαθεί τίποτα από σπαράγματα τροφής
κάποιο χαρτόνι που κρατάει
την υγρασία πέρα
όχι όμως και την έκπληξη :
στη θέα μιας χαμένης πολυτέλειας
ξέρει εκείνη ν' ανοίγει το φεγγίτη
και στη μουρμουριστή λιακάδα
του άταχτου μυαλού της
να γλιστράει
Γλάρος που γυροφέρνει ολημέρα στα σκουπίδια
τη νύχτα κοιμάται με τη θάλασσα.