ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Ο Ιούλιος του '74 βρήκε την Ελλάδα, σιωπηλή, μουδιασμένη και απομονωμένη διεθνώς, από την επτάχρονη Απριλιανή Δικτατορία. Η σφαγή του Πολυτεχνείου, πρωτοφανής στα χρονικά της χώρας, είχε κλονίσει συθέμελα ακόμα και τους αθεράπευτα αισιόδοξους.

Αυτούς που ήλπιζαν στην απόπειρα -ελεγχόμενη ουσιαστικά- «φιλελευθεροποίησης» του παπαδοπουλικού καθεστώτος. Αλλά και τους άλλους που δεν έβλεπαν ούτε άκουγαν. Τίποτα. Ούτε για φυλακίσεις, ούτε για δεξιώσεις, για βασανισμούς και βασανισμένους.

Τότε όλοι είδαν και άκουσαν μια νέα Χούντα, χειρότερη από την προηγούμενη. Αδίστακτη και αποφασισμένη να πνίξει στο αίμα κάθε απόπειρα αντίστασης. Τα στρατοδικεία άνοιξαν πάλι τις πόρτες τους, και όσοι δεν απογέμισαν τις φυλακές ή τα κρατητήρια -του ΕΑΤ-ΕΣΑ αυτή τη φορά- ακολούθησαν, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτούς, το μοναχικό δρόμο της αυτοεξορίας.