Ο Φρειδερίκος Νίτσε (1844 - 1900), ο φιλόσοφος που σημάδεψε το δέκατο ένατο αιώνα, που ο εικοστός τον αναγνώρισε και δεν παύει να τον ανακαλύπτει και να τον ερμηνεύει εκ νέου, η τραγικά αισθαντική αυτή μορφή, η άτεγκτη και εξαιρετικά ευφυής ελεγκτική συνείδηση της νεωτερικότητάς μας, είχε το ανάστημα να συνομιλήσει και να αναμετρηθεί δημιουργικά με την αρχαία ελληνική σκέψη. Η ανάγνωση και η ερμηνεία του των κειμένων (φιλοσοφικών και λογοτεχνικών) κρίνεται σήμερα ως η πιο πρωτότυπη, υποψιασμένη και τολμηρή, που έχει κατατεθεί στους αιώνες που μεσολάβησαν από την αρχαία εποχή.

Στον ευσύνοπτο αυτό τόμο συγκεντρώνονται έξι μελέτες ειδικών ερευνητών, Ελλήνων και ξένων, (Mihailo Djuric, Josef Simon, Werner Stegmaier, Τερέζα Πεντζοπούλου - Βαλαλά, Δημήτρης Λαμπρέλλης), οι οποίοι αποτιμούν τη σχέση που ανέπτυξε ο Νίτσε με τους Έλληνες, με τους Προσωκρατικούς, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά και το πως οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετώπισαν το Γερμανό φιλόσοφο. Πρόκειται, πραγματικά, για απόκτημα της σχετικής ελληνικής βιβλιογραφίας, η οποία, στο συγκεκριμένο θέμα, είναι ακόμα ελλιπής.