Τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου με το ένα τους πρόσωπο τριγυρίζουν την πιο σκληρή όψη της πραγματικότητας και με το άλλο στρέφονται γύρω από κάποιαν ακαθόριστη -αλλά και γι αυτό αξιοπρόσεκτη και γλυκύτατη- μεταφυσική ανησυχία. Το ενδιαφέρον είναι πως κανένα από τα δυο της πρόσωπα δεν επιδιώκει να απορροφήσει το άλλο, ούτε όμως και ζητάει να αυτονομηθεί από το άλλο ολότελα. Πραγματικότητα και ψυχική αγωνία συναντώνται, εναλλάσσονται, συναλλάσσονται και χωρίζουν ξανά, αφήνοντας κάπου ανάμεσα στους στίχους μιαν αίσθηση απουσίας και ένα βαθύτατο ίχνος του ανεκπλήρωτου.