Συμβολικός ο τίτλος, ταξιδευτής:
σε ροδωνιές απ' άλικα ερατεινά τριαντάφυλλα που φύτεψε και άγιασε «σεβάσμια Παναγιά» μες στα περβόλια της ασπέδιστης ψυχής μου...

στου Αϊ Γιάννη τις φωτιές στις γειτονιές, ανήμερα απόβραδο, στεφανωμένοι λυγαριά κι αδελφοσύνη να κοινωνούμε φλόγα ζωής, θανάτου, έρωτα, πυρακτωμένοι, απελεύθεροι, αγέρωχοι...

σε φλογισμένες μου στιγμές ασπαίρουσες με κόκκινο, απ' την τροχιά του αίματος αυλακωμένες...

Λοιπόν; Εκείνη μ' έμαθε:
να περπατώ γυμνός στις φλόγες...
να γλιστρώ στ' άστρα και τα βότσαλα...
να γιομίζω τις χούφτες μου πεφταστέρια κι ουρανό...
στες χαίτες των θαλασσινών αγέρηδων να ταξιδεύω καβαλάρης...

Εκείνη μ' έμαθε:
ν' αγαπώ για ν' αγαπιέμαι...
να ξεχωρίζω τ' αυθεντικό από το κάλπικο...
τ' αστάθμιστα δώρα ψυχής απ' τ' αγοραία πλαστικά...
αξίες που ουδέποτε εκπίπτουν... νυν και αιεί...