Στη νέα του συλλογή, ο Βασίλης Ρούβαλης μετρά και σταθμίζει με χειμαρρώδη λόγο τη σώρευση των εποχών και των παθών, παρακολουθεί το συμφυρμό και τη συγχώνευση του παλαιού με το νέο, του επίκαιρου με το διαχρονικό. Καθώς η Ιστορία αγκαλιάζει τις θραυσματικές προσωπικές ιστορίες που αφηγείται μια γλώσσα σημαδεμένη από τη δική της Ιστορία, η ορμή καταλαγιάζει και καταλήγει στη γαλήνη της δεύτερης ενότητας, την συνείδηση της αέναης ροής που υμνεί η πρώτη ενότητα, η οποία καταργεί το χρόνο και το θάνατο.

ΧΙ
Ύδρα Λαμπεντούζα
Έλβα Δονούσα Νιο
Μινόρκα Μελέντα Ντία Αμοργό:
απ' το προσκέφαλο διώξτε το φως απαλά να φύγει το κορμί
Θολός καθρέφτης
κρύβει το σημάδι της οχιάς
Με τη βροχή σωριάζονται
τ' αγάλματα κι οι λέξεις
το μεσημέρι μέσα στους καρπούς
Οι άνεμοι
διώχνουν τα σύννεφα που σε πληγώνουν
Μα εσύ
στην αυταπάτη του έρωτα επιμένεις -
σπασμένο ρόδι
που σε πέταξαν στης Μίλητος τα βράχια
Κέλυφος γίνεσαι
τυφλό παλάτι
πέτρα του ήλιου
κυματίζεις
Ποια στάχτη μένει να προτιμήσεις;
Το σήμερα η καταιγίδα το σαρώνει
Το χθες με τους γλάρους δραπετεύει
Μέχρις εδώ: το αύριο ας γονατίσει στο τυχαίο
Ελάτε, γυναίκες
στις παρυφές
αφουγκραστείτε, στο γαλάζιο
υποκλιθείτε.