«Tο Σπίτι του ύπνου» αντιπροσωπεύει έναν πνευματώδη συγκερασμό ψυχανάλυσης και πολιτικής, μιας μελέτης για τις διαταραχές του ύπνου και μιας οξυδερκούς ανάλυσης των αδιεξόδων της νεότητας.

Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι υπνοβάτες, ναρκοληπτικοί και άγρυπνοι στο μεταίχμιο υπνηλίας και αϋπνίας, αυτογνωσίας και αυταπάτης. Σαν σε όνειρο αλλάζουν ονόματα, ταυτότητα, ακόμη και φύλο ενώ οι αναμνήσεις, ντυμένες στην άχλη της επιθυμίας, προσδίδουν στην αφήγηση κάτι το υπνωτικό, το ονειρικό και απατηλό.