Ακολουθώντας τη μοναχική πορεία της ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, σε ένα τοπίο που καθορίζει και καθορίζεται από την ιστορία, η Μάγδα μας μιλάει για τη μοναξιά, για τη λαχτάρα του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί, για τη σχέση αφέντη και σκλάβου, λευκού και μαύρου, άντρα και γυναίκας, για την επίγεια αγωνία και την ανάγκη της λύτρωσης.

Κείμενο το οποίο τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς το ύφος διατηρεί την ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Έστω και μία παράταιρη λέξη θα μπορούσε να καταστρέψει αυτό το αριστοτεχνικό δημιούργημα. Όμως η λέξη αυτή δεν υπάρχει.