Το Ένας κόσμος για τον Τζούλιους περιγράφει την ολιγαρχία του Περού τη δεκαετία του 1940 και 1950, ιδωμένη από τα μάτια ενός υπερευαίσθητου, παρατηρητικού και συμπονετικού βλαστού της. Το παιδί αυτό μεγαλώνει σ' ένα παλάτι, τριγυρισμένο από νταντάδες, υπηρέτες, σοφέρ, κηπουρούς και μπάτλερ, που ανήκουν όλοι στις υποδεέστερες κοινωνικά τάξεις: μαύροι, μιγάδες, ινδιάνοι. Η καθημερινή επαφή μαζί τους επηρεάζει το παιδί, διευρύνει το λεξιλόγιό του και του δείχνει ποια είναι η αληθινή ζωή. Και τούτο γιατί η δικιά του η ζωή είναι επίπλαστη: ένας πεθαμένος πατέρας, μια αιώνια αφηρημένη, αγγλοθρεμμένη, πανέμορφη αλλά επιπόλαιη μητέρα και ένας αριστοκράτης μπίζνεσμαν και παίκτης του γκολφ πατριός, μαζί με τρία αδέρφια. Τα απέραντα κτήματα, οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες δεν βρίσκονται στο προσκήνιο, απλώς παρέχουν όλα τα υλικά μέσα. Ο Τζούλιους παρατηρεί τα πάντα, θανάτους στην οικογένεια, απολύσεις υπηρετών, παιδικά πάρτι, τελετές στην εκκλησία αλλά το πραγματικό του ενδιαφέρον είναι «οι από κάτω».

Ο κόσμος τους, ένας κόσμος γεμάτος από αβεβαιότητα, πείνα, εξωτικά μέρη και αιώνια ανέχεια τον γοητεύει και τον ελκύει. Παρακολουθούμε την ανάπτυξη του παιδιού από τα πέντε του ως τα δεκαπέντε του χρόνια περίπου. Εξάλλου, όταν δημοσιεύτηκε στο Περού το 1970 ο Τζούλιους, οι κριτικοί είπαν - και με την συγκυρία της τότε «προοδευτικής» δικτατορίας των στρατιωτικών - ότι «με το μυθιστόρημά του αυτό ο Alfredo Bryce Echenique διέλυσε την ολιγαρχία στο Περού». Τυπική λατινοαμερικάνικη μεγαλοστομία βέβαια, γιατί ο συγγραφέας απλώς την περιέγραψε (και φυσικά την κριτικάρισε όπως μόνο ένα γνήσιο και ειρωνικό τέκνο της θα μπορούσε να το κάνει).