Βιγκάτα, 1935, χρονιά που έγινε ο πόλεμος στην Αβησσυνία. Στη λογοτεχνία, αυτή η εποχή αναφέρεται σαν «εγκληματική ανοησία». Τα αρωματισμένα ημερολογιάκια των μπαρμπέρηδων, υπόσχονταν την εύκολη κατάκτηση, με το χέρι ανάμεσα στα σκέλια της κατάμαυρης Τετόνια ή της όμορφης Κουλόνια. Η φωνή του Ντούτσε ακουγόταν μεταξύ μιας πόρτας που έκλεινε και μια κιλότας που κατέβαινε, ένα κουμπί ξεκουμπωνόταν και μια σεξουαλική πράξη ολοκληρωνόταν.

Τα «πρόστυχα γεγονότα» που συμβαίνουν και το σκάνδαλο που ξεσπάει γύρω από αυτά σκοτώνουν την αθωότητα ενός μικρού παιδιού που παραδόξως μοιάζει με έφηβο. Ο Μικιλίνο είναι γιος του συντρόφου Τζουτζού. Είναι ένα «μικρό παιδί». Φοράει τη στολή του γιου της Λύκαινας. Η Βίβλος και το μουσκέτο τον κάνουν τέλειο φασίστα. Η πρώτη θεία κοινωνία τον στρατολογεί στο τάγμα του Χριστού. Το παιδί ψάχνει τον εαυτό του, ανάμεσα σ έναν πατέρα που έχει σχέση με την υπηρέτριά τους και μια μητέρα που αφοσιώνεται σε «διεισδυτικές συζητήσεις» μ έναν ιερέα.

Η άλωση του Μακαλλέ είναι ένα ιδιόμορφο μυθιστόρημα, που μιλάει για την τραγικότητα και την υπερβολική αποδοχή της βίας. Πρόκειται για την «ιστορία» της πονεμένης τρυφερότητας μιας προδομένης παιδικής ηλικίας.
Σαλβατόρε Σιλβάνο Νίγκρο