Το δέκατο έκτο μυθιστόρημα του Τζον Απντάικ εκτυλίσσεται σε μια Βραζιλία όπου τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν είσαι νέος και ερωτευμένος. Ο Τριστάο Ραπόσο, ένας δεκαεννιάχρονος νεαρός μαύρος από τις φτωχογειτονιές του Ρίο, και η Ιζαμπέλ Λέμε, μια λευκή δεκαοχτάχρονη κοπέλα από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, συναντιούνται στην παραλία της Κοπακαμπάνα. Η φυγή και ο γάμος τους τους μεταφέρουν στις πιο μακρινές εκτάσεις της 'Αγριας Δύσης της Βραζιλίας. Εκεί αντιμετωπίζουν στερήσεις, βία, αιχμαλωσία και αναπάντεχες αντιξοότητες της μοίρας· η μητέρα του τους καταριέται, ο πατέρας της τους καταδιώκει με πιστολάδες και κανείς από τους δύο εραστές δεν είναι απόλυτα πιστός στον άλλο. Ωστόσο, ο Τριστάο και η Ιζαμπέλ διατηρούν ακλόνητη την πίστη ότι ο καθένας τους είναι η μοίρα του άλλου, περνώντας -για να δανειστούμε τα λόγια του Σαίξπηρ- «μέσα από το βίο στην αθανασία». Καλύπτοντας είκοσι δύο χρόνια, από τα μέσα της δεκαετίας του '60 ως τα τέλη της δεκαετίας του '80, το Μπραζίλ ξαφνιάζει και αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με τον ύμνο του πάθους, της πίστης και της αθωότητας του Νέου Κόσμου.