Σιγά σιγά ο Ασπροδόντης υπερνίκησε την εχθρότητα και την καχυποψία του κι άρχισε να απολαμβάνει αυτές τις φροντίδες. Όμως ένα πράγμα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ: το γρύλισμα. Το γρύλισμα άρχιζε μαζί με τα χάδια και συνεχιζόταν ώσπου να τελειώσουν. Ωστόσο, είχε αλλάξει τόνο.

Ένας ξένος δε θα μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά, γι' αυτόν το γρύλισμα του Ασπροδόντη ήταν επίδειξη πρωτόγονης αγριότητας που του τέντωνε τα νεύρα και του πάγωνε το αίμα. Είχε σκληρύνει το λαρύγγι του Ασπροδόντη τόσα χρόνια με τ' άγρια ουρλιαχτά, αφότου, κουτάβι στη φωλιά, έβγαλε την πρώτη του θυμωμένη κραυγούλα, και τώρα πια δεν μπορούσαν οι ήχοι που έβγαιναν από μέσα του να μαλακώσουν για να εκφράσουν την τρυφεράδα που ένιωθε.

Μα ο Γουήντον Σκοτ, με την αγάπη και το ευαίσθητο αυτί του, την έπιανε την καινούργια νότα που την έπνιγε η αγριάδα -τη νότα που ήταν μια νύξη, ένα ανεπαίσθητο μουρμούρισμα ευχαρίστησης που δε γινόταν αντιληπτό από κανέναν άλλο άνθρωπο.