Πρόκειται για μια ιστορία "καλών αισθημάτων", χωρίς αυτό να σημαίνει την παραμικρή παραχώρηση στο συναισθηματισμό. Πρόκειται για ένα σκληρό δράμα: χολή αντί για μέλι και δάκρυα που δεν ανακουφίζουν, αλλά πνίγουν. Όλοι οι ήρωες είναι καλοί. Ωστόσο, παρ' όλη την απουσία κακεντρέχειας, από αδεξιότητα, αναποφασιστικότητα ή δειλία (ή απλά επειδή κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι τέλειο), καταλήγουν να κάνουν κακό στο περιβάλλον τους. Όλοι σχεδόν ζουν μέσα στην απάτη. Μόνο η Λεό, αυτή η μυστηριώδης συγγραφέας ροζ ρομάντζων που βασανίζεται από συναισθηματικά προβλήματα, εκφράζεται με ειλικρίνεια, γιατί το να πεις ψέματα ή να υποκριθείς χρειάζεται μια κάποια δύναμη χαρακτήρα κι η Λεό είναι υπερβολικά αδύναμη... Αυτό το λουλούδι με την έντονη και σπαρακτική ευωδιά είναι γεμάτο ανθρωπιά. Το κεντρικό του θέμα δεν επιδέχεται αμφιβολία: η γυναικεία μοναξιά. Το οξύ και προσωποποιημένο όραμα του αγνού έρωτα και της δύναμης της καρδιάς που προσφέρει ο Αλμοδόβαρ ταιριάζει σε όλους.