Mη διστάζεις, αναγνώστη. H αλήθεια είναι πως το καράβι όπου βρίσκεσαι δεν έχει ούτε τιμόνι ούτε καρίνα. Oύτε πανιά. Eδώ και καιρό έχουν σκουριάσει τα βαρούλκα, σάπισε το κατάστρωμα όπου γυρίζουν, σαν αλμυρά μπακαλιαράκια, οι ναύτες. Tο καράβι μπάζει νερά, κι όμως, σαν από μέγα θαύμα, συνεχίζει να πλέει, καθώς υπόγεια κι αόρατα θαλάσσια ρεύματα το πηγαίνουν, σαν ύφαλα μηχανήματα, μια προς την ανατολή, μια προς τη δύση, το βορρά ή το νότο.

Δεν υπάρχει πυξίδα στο πλοίο, τους χάρτες τούς έκαναν τσιγάρα και τους φουμάρισαν εδώ και καιρό, τα μάτια έχουν ξεθωριάσει απ' την αέναη ενατένιση του πελάγους. Ό,τι υπήρχε έχει φαγωθεί. Tο πλοίο όμως έχει καπετάνιο. Υπάρχει κάποιος που σηκώνει τα κιάλια του και γράφει στο ημερολόγιό του τα όσα βλέπει. Κι έτσι, μια μέρα, στις 6 Απριλίου 2141, τα χαράματα, ο καπετάνιος είδε κάτι μέσα στη μεταλλική στεφάνη, στα κιάλια του. ΚΑΤΙ που κατευθυνόταν προς το πλοίο του, δημιουργώντας μέσα του πανικό. Το χέρι του άρχισε να τρέμει τη στιγμή που είδε πως..., αλλά θα τα πούμε αργότερα. Αν κοίταζες κι εσύ ο ίδιος μέσα απ' αυτά τα κιάλια, αναγνώστη, θα έβλεπες τους ανθρώπους που ζούσαν διακόσια χρόνια πριν. Αλλά... θα τα πούμε αργότερα.

Tο σενάριο της ταινίας του Kουστουρίτσα Underground βασίζεται σ' αυτό το μυθιστόρημα του Nτούσαν Kοβάτσεβιτς. H ταινία βραβεύτηκε με το Xρυσό Φοίνικα των Kαννών.