"Η Ροδοδάκτυλος αυγή αφύπνιζε το Αιγαίο για μια καινούρια, γεμάτη γεγονότα ημέρα. Το μεγάλο θέατρο της Ελλάδας σήμερα θα γέμιζε θεατές. Θα μαζεύονταν σε αγορές, πλατείες, δρόμους και παζάρια για να συζητήσουν τα τεκταινόμενα. Τα νέα διαδίδονταν ταχύτατα με φωτιές, κάτοπτρα, περιστέρια, καράβια, γοργοπόδαρα άλογα... Σε λίγο το όνομά του θα βρισκόταν στο στόμα του Πανελληνίου.

Λένε ότι τα όνειρα εκφράζουν τις κρυφές επιθυμίες των ανθρώπων. Τότε, γιατί ο Αλκιβιάδης ονειρευόταν την Αθήνα; Γιατί στα χείλη του στρατηγού των Περσών αργοταξίδευε ένα παιδικό χαμόγελο;

Ένας μοναχικός καβαλάρης βγήκε από την πόλη της Μιλήτου και κατευθύνθηκε απρόθυμα προς το εχθρικό στρατόπεδο. Έτσι πηγαίνει κάποιος σε συνάντηση που κρύβει πολλούς κινδύνους, αλλά που δεν μπορεί και να μην πάει, και τον τραβάει προς τα εκεί η αίσθηση του χρέους, ίσως, η αντρεία ή η ανάγκη. Ο Έλληνας πήγαινε άοπλος - ούτε περικεφαλαία δε φορούσε".